Olga Tokarczuk dostała NOBLA za powieść Bieguni

Olga Tokarczuk (57 l.) została laureatką Literackiej Nagrody Nobla za powieść Bieguni. Polka była typowana jako jedna z faworytek do tegorocznej nagrody.

Olga Tokarczuk – wiek, książki, Nobel w dziedzinie Literatury

Tokarczuk ma 57 lat. Pochodzi z Sulechowa. Skończyła psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas studiów pracowała jako wolontariuszka i zajmowała się osobami z chorobami psychicznymi. Po studiach była psychoterapeutką w poradni zdrowia psychicznego w Wałbrzychu.

Zadebiutowała w 1979 roku – w piśmie Na przełaj opublikowała swoje pierwsze opowiadania. Olga posługiwała się wtedy pseudonimem – Natasza Borodin. W 1993 roku ukazała się pierwsza powieść Tokarczuk, Podróż ludzi Księgi. Kolejne książki pisarki to E.E., Prawiek i inne czasy, zbiór opowiadań Szafa oraz powieść Dom dzienny, dom nocny.

Powieść Bieguni Olgi Tokarczuk – o czym jest?

Powieść Bieguni ukazała się w 2007 roku. We wstępie do powieści, którą tworzyła przez 3 lata, Tokarczuk pisze: Ale nie jest to książka o podróży. Nie ma w niej opisów zabytków i miejsc. Nie jest to dziennik podróży ani reportaż. Chciałam raczej przyjrzeć się temu, co to znaczy podróżować, poruszać się, przemieszczać. Jaki to ma sens? Co nam to daje? Co to znaczy?

W Wikipedii czytamy:

Głównym tematem powieści jest sytuacja egzystencjalna człowieka w podróży[6], to literacka monografia zjawiska ruchliwości, poruszania się, niepokoju podróżnego. Tytuł nawiązuje do odłamu rosyjskich staroobrzędowców, biegunów (bieżeńców), wierzących, iż świat jest przesiąknięty złem, które ma do człowieka trudniejszy dostęp, gdy pozostaje on w ciągłym ruchu. Aby złu nie ulec, konieczne jest nieustanne przemieszczanie się.

Fabuła utworu skonstruowana jest w formie przeplatających się, niepowiązanych ze sobą na pierwszy rzut oka, wątków. Obok wątku podróżowania (podróże samej autorki oraz kilku bohaterów), obecny jest także temat pragnienia unieśmiertelnienia człowieka, tym razem nie w aspekcie duszy, ale poprzez konserwację jego martwego ciała (historia XVII-wiecznego anatoma, Filipa Verheyena oraz XXI-wiecznego lekarza, Blaua).